स्पर्श तुझा पहिला

झनझनली, शिरशिरली
रुह्दयात मुरली

कपोल हसले
अधर खुलले
मनात बसले

चित्त तुझे ठसले
स्पर्शासह खुलले
नंदनवन मनात फुलले

हास्याच्या लहरी मधुन
ऊकळे शब्द प्रेम भरूनी

स्पर्शाच्या पहील्या ओघात
होती कीती प्राण आघात

खदखदती शब्द आतुनी
फुलवी मन ते स्फुंदुनी
क्षणभर जगाला विसरूनी
ये मना अंतराळ फिरुनी

पहिल्या स्पर्शासह........

विडंबन

फुलली फुले - त्या योगे उपवन खुलले
दरवळला - सुगंध सुखवाया तो सकळा
स्वैरपणे - अलिगण उडणे -बागडणे
मधुनादे - गाती प्रभुगण आनन्दे  

रम्य आहा - दोन व्यक्ती आले पहा

विचराया - पुरूषही आला त्या ठाया

मंदगती - स्री तेथे हिन्डत होती

कौतुकली - हसली, बाग मनी ठसली

नव फुलले - पुष्प एक तिज आवडले

प्रेमभरे - खुडले तिने ते स्वकरे

हुंगियले - चुंबियले, माथा धरीले

क्षणमात्रे - होय नकोसे ते तिजले

कुस्करीले - फेकुन धरणीवर दिधले

सर्वक्रूती - पुरुष तो अवलोकीत होता

गहीवरला - क्षणमात्रे तो हळहळला

का तसे? - काय कथू मी रसिकांते.......

प्रेम बंधन

मी  आकाश , तू  चांदणी 

मी  हृदय , तू  रोहिणी 

                                   हे बंध रेशमाचे , अतूट होतील का?

                                   मी  पवन लहरी, तू सुगंध होशील का?

तू वेल बहरलेले , मी कुंपण 

तू प्रेम विखुरलेले , मी बंधन 

                                   नाते हे जीवांचे , संबंध जीवनाचे होतील का?

                                    मी दिवस , अन तू  रात्र , चक्र जीवनाचे होशील का?

कधी मी गीत भावनेचे , तर तू सूर होऊन  नाचे 

कधी मी धुके होई वनांचे , तर  तू सिंचन होई दवांचे 

                                    गीतात माझ्या सूर तुझे मिसळतील का?

                                     जीवनकाव्यात तू संगीत हृद्याचे होशील का?

इच्छा

रूप तुझे लोचनात
लावण्य तुझे चांदण्यात , लपवू दे

सूर तुझे गुंफण्यास
छंद तुझे ओवण्यास , गीत गाऊ दे

नृत्य वर्षेचे प्रांगणात
वलये सुरांचे गगनात , स्वैर होऊ दे

प्रीतीत स्वप्न रूप घेई
ऋतूंना वसंत बहर देई , कंठ कोकिळेला फुटू दे

पारिजातक गंध धुंद  अन मंद
वाऱ्याचे तांडव उन्मेद अभेद , प्रकृतीत नाचू दे

वर्षाधारा

वर्षाधारांनी हेच आंगण हिरवळले होते
तुडुंब भरून वाहणाऱ्या अंगणात
माझी होडी डोलत होती
पाहतांना कसे रम्य वाटायचे
जिकडे तिकडे हिरवळ
साचलेले तुडुंब पाणी
त्यात मनसोक्त पोहणारी होडी
फक्त माझीच होडी नव्हती तर
त्याबरोबर तुझीही होडी डोलायची
अगदी जवळ जवळ
आणि आपण पाणी वल्हवून त्यांना वेग द्यायचो
किती गंमत होती नाही !
कोणाची होडी पुढे जाते म्हणून कोण धडपड
पण मी सावकाश तुझ्याच होडीबरोबर
माझी होडी ढकलायचो
अगदी समांतर समांतर
हा खेळ कितीतरी वेळा खेळलो आपण
पण वर्षेच्या सिंचनात फक्त
वर्षाधारांनी मी न्हाऊन निघालो
कितीतरी वेळा अगदी मनसोक्तपणे
वर्षाधारांना बाहुपाशात घेऊन खूप मजा लुटली
'श्रावणमासी हर्षमानसी ' म्हणतात ना
अगदी तसा आनंद लुटला
आता मात्र माझी होडी
विस्कटून पडली आहे अस्ताव्यस्त खिन्न छीन्न होऊन
मन सुद्धा कोरडे पडले आहे
तहानेने व्याकुळ होऊन
डोळे वाट पाहत आहेत
त्या अमृत धारांची
पण आता काय उपयोग ?
तो बालिशपणा संपला आता
खूप उशीर झाला आहे
वर्षेच्या धारेत
वाहत्या पाण्यात
बरोबरीने होडी सोडायचे
वयही राहिले नाही आता
माझ्या समोर
ह्या डोळ्यादेखत
ज्यांच्यात ती सारी स्वप्ने लपलेली आहेत
त्या डोळ्यांदेखत
वर्षा चालली आहे
दुसऱ्याची झाली आहे
होडीचा खेळ खेळण्यासाठी
बाहुपाशात झेल झेलण्यासाठी   

खंत

होते जलाशयात पाणी , श्वापदेही दूर गेली 

होते खिशात नाणी , नातेही दूर गेली 

होती कह्यात माझ्या , हि विशाल राजवंशी 

आता झालो भिकारी , ती तुतारीही दूर झाली 

ज्यांच्यात एव्हढ्याचा , एव्हढा थोरला झालो 

संपताच ' माया ' माझी , माय-बापही मला विसरून गेली 

काय आठवावी कालची , ती स्वप्नील स्वप्ने 

वाळवंटात माझ्या तीही, मुगजळात वाहून गेली 

खऱ्याचे कधी नव्हते , खऱ्याचे कधीही नाही 

केली पूजा जी देवाची , आता ती पुरे झाली 

घर

  माझीच दारे जेव्हा मला अडवतात

तेव्हा मी निष्प्रभ होतो

दाराच्या सुबक नक्षीकडे

उगीच केविलवाणे पाहत बसतो

घडवतांना मढवतांना

किती श्रम घेतले होते

आजही त्याचा हिशोब

माझ्या खिशात बंद असतो

पण त्यांचाही काय दोष

ती बिचारी निर्जीव असतात

ती पण माझ्याकडे केविलवाणी होऊन पाहत बसतात

ते सुबक , रचलेले , कोरलेले

दरवाजे माझ्याने तोडवत नाहीत

आणि मी आतही जाऊ शकत नाही

माझ्याच घरात .........

कानोसा घेतल्यावर कळते

आता ते घर माझे नसते

चुकलेल्या जगात !

परत मी चुकलेल्या जगात आलो आहे

जुळणारे येथे कोणतेच रंग नाही
जमणारे येथे कोणतेच सूर नाही
पाण्याचेही 'तत्व ' येथे खोटे आहे
सत्याचेही  'सत्व ' येथे खोटे आहे
 परत मी चुकलेल्या जगात आलो आहे

भुकेले येथे म्हातारेच फार आहेत
तरुण आपली अब्रू सांभाळून आहेत
डोळ्यादेखत 'बुजुर्ग ' पागल आहेत
तरुण आपली भवितव्य हरवून आहे
परत मी चुकलेल्या जगात आलो आहे

सकाळची वेळही अजून झाली नाही
आणि सूर्य अस्तास लागला आहे
चिमण्यांची किलबिलही उठली नाही
आणि पुन्हा त्या घराला लागल्या आहेत
परत मी चुकलेल्या जगात आलो आहे

गुहेतली घुबडे मला हवी आहेत
वटवाघळांची संगत मला हवी आहे
गिधाडांचे थवे मला हवे आहेत
पण , हा  'माणूस ' मला नको आहे
परत मी चुकलेल्या जगात आलो आहे

कुणीतरी जवळचे हवे

कुणीतरी जवळचे हवे
रडतांना हसवण्यासाठी , रुसल्यावर फुलवण्यासाठी
कुठेतरी काहीतरी हरवल्यावर शोधून देण्यासाठी
जीवनाच्या ग्रीष्मात , वसंत बहरवण्यासाठी
कुणीतरी जवळचे हवे ........

दुःखाची वाटेकरी होऊन हवी सोबतीला
जीवन प्रवासात गुजगोष्टींसाठी हवी बरोबरीला
श्रमल्यावर प्रेमाचा हात असावा परिहाराला
हसून नवजीवन निर्माण करावयाला
कुणीतरी जवळचे हवे .........

दुर्गंधात सुवासाचे सिंचन करणारी
सुकलेल्या ओठांवर अमृत ओतणारी
जगाच्या यातना विसरून जाव्यात
इतके अमृत घट संसारी भरणारी
कुणीतरी जवळचे हवे

 हे नयन वेडे , उगीच शोधीत फिरतात
आणि मनाला उगीच आशा लावतात
ओठांमधून उगीच शब्द थरथरतात
कुणीतरी जवळचे हवे
कुणीतरी जवळचे हवे

तुमच्या कळपात

तुमच्या कळपात मी कसा आलो
हे मला कधी कळलेच नाही

मात्र कळायला लागले तेव्हा
फार उशीर झालेला होता

प्रत्येक वेळी होणारी विटंबना
पदोपदी केली जाणारी अवहेलना
निमूटपणे सहन करूनसुद्धा
तुम्ही मला कधी आपले मानलेच नाही
तुमच्या कळपात मी कसा आलो
हे मला कधी कळलेच नाही

तुमच्या कळपाचे नियम सांभाळणे
माझ्या रक्तातच नव्हते
आगळा वेगळा माझा स्वभाव
त्यामुळे आपले कधी जमतच नव्हते
म्हणून तुमच्या दारात मला कधी
तुम्ही उभे केलेच नाही
तुमच्या कळपात मी कसा आलो
हे मला कधी कळलेच नाही

आता हे कळपातले जीवन
असे किती दिवस काढायचे ?
माझ्यातला मी विसरून
असे कुठवर जगायचे ?
झालेल्या चुकीचे असे कुठवर भोगायचे ?
हे मला अजून उमगलेच नाही ......
तुमच्या कळपात मी कसा आलो
हे मला कधी कळलेच नाही 

आभाळ पेलण्यास गेलो

 नव्हते मजपाशी काही ,
              तरी तुम्हांस देण्यास गेलो
ओंजळीत काटे असूनहि
              फुले वेचण्यास गेलो
रस्ता निखाऱ्यांचा असला
              तरी शांत चालीत राहिलो
पुढे चालतांना आल्या मागील आठवणी
             परि त्यांना विसरित गेलो
अनेक खेद खंत असले
              तरी आपलेसे करित गेलो
जरी मिळाले नसले काही
              तरी कर्तव्य करीत राहिलो
कंगालपणाचे हसू , दारिद्रयाचे लेणे
               कपाळी लावत आलो
हाती कटोरा असला
               तरी दान देण्यास गेलो
नव्हते एवढे अवसान
                तरी आभाळ पेलण्यास गेलो 

मी सुखी आहे

आसवात भिजलेल्या निरांजनीच्या प्रकाशात मी सुखी आहे
तुम्ही दिलेल्या शापातूनही मी सुखी आहे

कधीतरी देऊ केलेले दान झेलतांना
वाटेत पेटवत आलेल्या पेलेत्यांना
वाटतो आनंद सांगतांना - की मी सुखी आहे

चंद्रमौळीच्या घरट्यातून चंद्राला पाहतांना
आभाळाची आसवे ओंजळीतून पितांना
आसमंताला सांगतो मी गातांना - की  मी सुखी आहे

दूरचे दिवेही आहेत विझलेले
जवळच्या सावल्याही आहेत लपलेले
आवाजाचे प्रतिशब्दही आहेत विरलेले
मी असाच एकांती उभा आहे ........

डोळ्यात अशीच काजळी राहू दे
चिमणीला अशीच उघड्यावर वावरू दे
अभयारण्यातल्या वाऱ्याला सभोवती घोंगावू दे
प्रलयही आता सोबतीला आहे 

सांगू कसे कुणा मी !

सांगू  कसे कुणा मी , माझेच घात होते 

त्यासाठी नाही कुणाचे , आपल्यांचेच हात होते

होती कृतज्ञतेची , मुखी खूप मोठी भाषा
होती नयनी माझ्या , खूप मोठी आशा
जोडीले जे होते ते कृतज्ञतेचेच हात होते

काळजात माझ्या तुमचेच रक्त होते
उरी भावनेचे खूप बंधने जपून होते
आता तुम्हीच याला तुडवून जात होते

रडले किती तरीही , हे अश्रू मुके होते
वेदनांचे हुंकारही , आत खोल होते
माझ्याच सावल्यांनी , मज अंतरले होते 

पाश

मन तुझे भावनेचे
सूर माझे भावनेचे
पण जगी आहेत , खेळ क्रूरतेचे

नाही वंचना , नाही कुचंबणा
असेच असावे स्वप्नी जीवनीं
नको  त्या आठवणी दूर्दम्यतेचे

ही आसवे उगीच नको गाळुस
नको माणसातल्या माणुसकीला जागवूस
आहेत झालेली येथे प्रेते मानवतेचे

विसरुनी जा आता त्या रम्य आठवणी
होती हिरवळ चहू भोवती तुझ्या जीवनी
नवीन चित्र तयार कर जिवंततेचे

तू सुध्दा रुसलीस वाटते माझ्या कवितांना
तुला मी दिसायला हवास फक्त पैशात खेळतांना
आता पाश उरले आहेत मला फक्त कवितेचे 

रुदन

हा खेळ सावल्यांचा
तुमचा आमचा
व्यवहारात  देवाण घेवाणाचा
कमी पडल्यास होतो भांडणाचा
जास्त झाल्यास माततो मस्तीचा
संबंध हसण्या खेळण्याचा
आधारावर असतो  केवळ पैशाच्या
कोण  आहे  कुणाच्या आई  बापाचा ?
पैसा असला म्हणजे झाला स्वत्वाचा
राहत  नाही तो हातात  कुणाच्या
धरबंध ठेवीत  नाही तो आप्त स्वकीयांचा
अंतिम समयी जीवनाच्या
शोधितो तो आसरा दुसर्यांचा
आवाज येतो केवळ हसण्याचा
आणि  विरतो त्यात आवाज
 ......…  स्वतःच्या रुद्न्याचा